16 mei Florence – 7 t/m 15 mei 2010

Inleiding
(Vrijdag 7 mei 2010)

“FLORENCE ………….ademt kunst”, las ik een paar dagen voor aanvang van onze Toscane reis in een in onze woonkamer rondslingerend tijdschrift.
Dat, tezamen met het gloedvolle betoog van onze reisleider Cor Jonkman tijdens de introductieavond van 19 april jl. bracht de stemming en de zin er meteen al heel goed in.
En zeker nu we op vrijdag 7 mei rond half vijf in de middag over een natte, winderige en koude (7° C) A44 naar Schiphol snellen, verlangen we alle drie (Loes, Catrien en Jan XXIII) hartstochtelijk naar de zwoele warmte en de brandende zon van kunstrijk Toscane. Ook al zijn de weersverwachtingen voor “daar” eveneens niet optimaal, weg uit dit koude kikkerland en ons laven aan alles wat Florence/Toscane hartverwarmend maakt, is nu onze enige wens.

We arriveren ruimschoots op tijd in vertrekhal 2 van onze nationale luchthaven en ontwaren onmiddellijk de zilvergrijze haardos van onze leidsman Cornelius als een lichtgevende ster boven de mensenmassa, die nu eenmaal in zo’n vertrekhal aanwezig placht te zijn. Samen met andere reeds gearriveerde reisgenoten is Cor druk in de weer met de lichtblauwe incheckbalies, die her en der slordig door elkaar voor de toegang naar de echte incheckbalie staan opgesteld. De instapkaarten spuiten eruit, zoveel men maar wil, ook van mensen die al ingecheckt hebben en ook van reizigers die nog moeten arriveren. Altijd spannend om vast te stellen wie in het vliegtuig je buur gaat worden, want dat maakt meteen duidelijk of er nog een dutje in zit, of dat er meteen al een intensief gesprek aan zit te komen.

Na de bekende ellende bij de controlepoortjes, wel schoenen uit maar weer niet gefouilleerd, verzamelt het grootste deel van het gezelschap zich op “het terras”van de lekkerste koffiebar teneinde nader kennis te maken, bij te praten en de hoge verwachtingen, die men ten aanzien van deze reis koestert, met elkaar te delen. De eerste snoeperijen, waaronder zelfs een zak vers ingekochte aardbeien, gaan van hand tot hand. Ook al is er meteen al een half uur vertraging, de tijd vliegt en voor we het weten taxiën we, uitgezwaaid door de vele vliegtuigspotters langs de A5, naar de meest verafgelegen startbaan, die Schiphol te bieden heeft. En een kwartiertje later vliegen we in de felle zon boven een prachtige deken van aaneengesloten schapenvachtjes naar het ons door Cornelius beloofde land.

Dat beloofde land verwelkomt ons met een flonkering van lichtjes op de grond maar niet aan de hemel. Weer een natte luchthaven en de intussen opgeborgen jacks en truien worden haastig te voorschijn gehaald.

De vliegtuigtrap en de volgepropte luchthaven-taxibus veroorzaken toch nog enigszins een exotisch gevoel, maar als bij de bagageband één koffer van Harry en Carla blijkt te absenteren, weten we toch zeker, dat we echt op reis zijn. Deze koffer bevat nu juist alle snuisterijen, die een man, maar vooral een vrouw op reis nodig heeft. Na een half uur heen en weer gepraat en geloop blijkt dat de koffer op Schiphol is achtergebleven en zal worden nagezonden. Onmiddellijk biedt Elsje de halve inhoud van haar koffer aan Carla aan. Vele dames volgen en Carla heeft de nagezonden koffer niet meer open hoeven maken. Harry komt er echter veel bekaaider vanaf: mannen blijken zuiniger op hun cosmetica.

De snel gevonden bus voert ons langzaam en veilig naar en vervolgens binnen de muren van onze eerste verblijfplaats, Florence.

En inderdaad, we ruiken het bij binnenkomst meteen: Florence….., dat ademt kunst.
Voor een stadswandeling en terras is het inmiddels te laat (en te nat). De hotelkamers worden opgezocht en een kleine groep uitverkorenen verzamelt zich in de gezellige lounge van het hotel om onder het genot van een drankje (en een verrassend aangeboden snackje) vooruit te blikken op wat morgen komen gaat. Om ongeveer één uur is de rust in het hotel volledig weergekeerd.

Dit is het eerste deel van het reisverslag. Lees het gehele reisverslag Florence 2010 verder in pdf of ga terug naar het overzicht.